Hoş Sohbet

Kapıdan içeri girer girmez neşeyle bağırdı:  'Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu? '  'Görmüyor musun? Telefonla konuşuyorum.' Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu. Her şey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olduğunda. Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu. Nerelere gitsin idi?  Annesi kapattı telefonu.Mutfaktan tencere kaşık sesleri geliyordu.Koşarak yanına gitti. 'Sana yardım edeyim mi? ' dedi en sevimli halini takınarak. Annesi manali manali bakti. 'Hayırdır. Bir yaramazlık falan yapmadın değil mi ? Bak bir de seninle uğraşmayayım. Çok yorgunum zaten.' Yorgunluk nasıl bir şeydi?Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında  anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır: 'Nasıl da yorulmuş yavrucak. Uykunun gül kokulu kolları sarsın seni' diyerek alnına bir öpücük konduruverirdi.  Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, peki o zaman annesi ...

Bir zamanlar küçücüktüm;gittiğim okulun,müdürün okulu olduğunu düşündüğüm zamanlar...Dışarıda oynadığım günler vakit nasıl geçer bilmezdim.Arkadaşlarımla bir yerlere oturup saatlerce bebeklerimize elbise dikerdik.Sanki onlar yaşıyormuş bize muhtaçlarmış gibi bakardık.Erkek arkadaşlarım da vardı tabi onlarla dokuz aylık oynardık,taş çevirirdik,dokuz taş dizerdik.Şimdi hatırlamıyorum bile,o oyunlar nasıl oynanırdı .Kaçıp giderdim aşağı mahallelere,annem yüz kere kızsa bile...Hatta bir kere polise bile haber verdiği olmuştu;ama ben ha orası ha burası farklılık hissetmezdim.Çünkü o zamanlar hissettirilmezdi,karnınız acıktı mı komşu anneniz verirdi.Ne isterseniz tıpkı sizin annenizin verdiği gibi;yiyecek, içecek... Evlerde domates toplandıktan sonra bir telaş olurdu çuval çuval domatesler indirilirdi bahçeye.Tek tek elekten geçirilirdi hepsi,sonra kazanlar kurulur hepsi kaynatılırdı ve sabırsızlıkla beklediğimiz salça kıvamını tutardı ve tuzu da eklendikten sonra ellerimizde ekmekler...